Вобраз Радзімы паўстае ў вершы светлым, мяккім, непаўторным, чыстым, таямнічым. Ён прыводзіць гэтыя вобразы, бо Радзіма бачыцца яму менавіта такой – светлай, чароўнай, самай лепшай. Бо гэта чалавек, які бясконца ўлюблёны ў свой край, сваю зямлю.

“Лашчыцца трава да босых ног.”

“О, як добра, як прыгожа жыць!

Раска, як русалчына луска,

На вадзе ад месяца гарыць.

А вакол травіцы роснай рай

I бярозак белая сям'я.

Мой чароўны беларускі край,

Бацькаўшчына светлая мая!”